EddiebijdeCaviaas

zo ging het woensdagochtend in mijn buik toen ik wakker werd.
Neen, het was niet de zoveelste Ecuadoriaanse oliebron die aangeboord werd maar de reisziekte. Meer hoef ik niet uit te leggen. Ik heb enkele dagen gebaald, op water en brood geleefd en het geborrel hield op. Vandaag is het vrijdag en ik voel me weer kiplekker.
We zetten het weekend trouwens in met een andere borrel, een glaasje wijn. Dat hebben we verdiend.
Vandaag brachten compañera Goedele, Angelica en ik een bezoekje aan de locale Maria Montessori school. De school noemt zichzelf "una escuela integrada" omdat ze zowel met "normale" als "gehandicapte" kinderen werkt. Daardoor krijgt ze ook van staatswege niks van subsidies. Ze vallen letterlijk uit de boot en zijn aangewezen op sponsering en vrijwilligerswerk.
Naast 4 klasjes (waar verschillende graden samenzitten), 3 leraressen en 1 leraar kunnen ze vanaf volgende week ook beroep doen op Goedele en mij. We zullen maar al te graag enkele halve dagen de therapieruimte benutten om met een groepje leerlingen wat "activiteiten" te doen. Wat het juist zal worden zien we volgende week wel, alle hulp is er meer dan welkom.
Hier alvast een kiekje van een eetmoment van de kleinsten:


Ons kent ons en zo stapten we nadien naar het stadhuis van Otavalo, waar de zus van de "vrijwillige" schooldirectrice op de dienst "Protección de la niñez y adolescencia" werkt. De "Dienst jeugdbescherming" dus.
Deze dame is samen met een deeltijdse universiteitsstudente verantwoordelijk voor zowat 80.000 mensen. M.a.w alle hens aan dek en alle hulp is welkom.
Op deze dienst komen jongeren met hun ouders terecht als er sprake is van "kindermishandeling". De dienst helpt een oplossing zoeken.
Zowel Goedele als ik zullen er graag een halve dag per week gaan helpen.
"Eeeuh, En wat gaan jullie daar zoal doen ?", hoor ik jullie denken.
Wel dat vroegen wij ook aan de 2 dames waarmee we samen zullen werken. Het antwoord was resoluut : kom gewoon eens bij wijze van stage met ons meevolgen bij een intake gesprek en je zal het direct weten. Van aanpakken gesproken. Ik kan me niet voorstellen dat je in België als niet-specialist ter zake zomaar mee zou kunnen volgen bij zo een intake gesprek. Maar we zijn dan ook niet in België.
"Maar mevrouw", gingen we verder, "U hebt ons zojuist Spaans horen praten" denkt u dat dat voldoende is om met ouders en kinderen te kunnen praten over een delikaat probleem ?
Het antwoord was: "Tuurlijk is dat geen probleem, alle hulp is welkom. Het feit dat jullie geïnteresseerd zijn is voor ons al een hulp op zich."
Conclusie van compañera Goedele en mezelf : Man of vrouw, dit wordt een leerlijke uitdaging.
Maw, binnenkort zijn we een halve dag per week ambtenaar op het stadhuis:



Voor de compañeros van Rushitamo, zijnde de groep Indígenas die aan toerisme doen in hun dorp, was deze week ook een uitdaging in het Yachay Wasi centrum van Ecassef.
Ze kregen er een tweedaagse cursus over facturen invullen. Ik mocht mee in de eerste les om te observeren en speelde er maar al te graag de weetgierige leerling die vragen stelde. Dit om het ijs te breken en de leerlingen wat op hun gemak te stellen.
Er werd geroeid met de riemen die we hadden en enkele vellen papier aan de muur deden dienst als bord. Heeft iemand een schoolbord op verschot of wil iemand een schoolbord sponseren ? Neem een kijkje op www.ecassef.net en vind er hun bankrekening.

Of de fakturen van de Rushitamo compañeros ondertussen deskundig ingevuld kunnen worden zal moeten blijken. Iemand kandidaat om ze te controleren ?


En nog meer goed nieuws. De vele opzettelijk gestichte branden rond Otavalo hebben hun vruchten afgeworpen want het is beginnen regenen. De indígena bevolking steekt nl. de natuur in brand om de "goden" zeg maar, om regen te vragen. En zie, het lukt.
Jean en Ria (de bezielers van Ecassef) en Goedele en Tine (vrijwilligsters) hadden onlangs minder pret toen er brand was gesticht op de eigendom van Jean en Ria. De brand was vlakbij de woning en moest met man en macht geblust worden om de eigendom te vrijwaren. Dat bewezen ´s andrendaags de brandgaatjes in de kleren van compañeras Goedele en Tine. De woonst staat er nog steeds prachtig te wezen.