EddiebijdeCaviaas

is een vereniging van indígena dorpsmensen die oa. buitenlandse toeristen ontvangen en in het engels het dorpsleven uit de doeken doen. Een droom voor beide partijen.
Het engels wordt aangeleerd door vrijwilligers die bij Ecassef werken. Er werd reeds zeer veel tijd aan het engels besteed door compañera Tine en dat werpt ook stilaan zijn vruchten af. De schuchterheid en het accentje zorgen voor wat extra couleur locale.
De wekelijkse lessen gaan verder door om elke gids nog op een beter niveau te brengen. Engels is belangrijk omdat het toegang biedt tot toerisme en daardoor voor brood op de plank zorgt. De gemiddelde inwoner van het dorp heeft het echt niet breed ook al is Ecuador een land met enorme rijkdommen. Naar het schijnt romen buitenlands bedrijven het meeste af. Wij dus ! Wat is er nieuw onder de zon ? Toch zijn er nog steeds nobele initiatieven die de eerlijke handel willen bewerkstelligen en daar is Ecassef er één van. Respect !
Zo een toeristische dag verloopt ongeveer als volgt:
Welkomstwoord - bezoek aan peutertuin, school, brood bakken, demonstratie van weven, juwelen maken, graan malen, veel lachen en dollen, enz... Vervolgens wordt een middagmaal gemaakt en ter plaatse gegeten.
Het belangrijke Inti Raymi feest, of het feest van de zon, dat in de zomer plaats vindt wordt gedemonstreerd met kostuums, dans en muziek. Je mag als bezoeker participeren. Ik heb veel harten sneller zien kloppen omdat ze dachten dat ze mee zouden moeten dansen... maar ik kon me zelf niet houden en ging gretig op de uitnodiging in. Wat had je gedacht ?


In de namiddag is er mogelijkheid tot een begeleide wandeling naar één van de vulkanische meren in de omgeving.
Als vrijwilliger spring je bij op zo´n dag en help of vertaal je waar nodig is. Gisteren volgden Goedele en ik de dag mee, bij wijze van stage, en morgen worden alweer twee groepen verwacht. Niks op tegen want het is een reuzefijn tijdverdrijf en de reacties van de toeristen zijn positief.

Een anderen hele leuke activiteit is langsgaan bij de petekinderen die een nederlandse of belgische peter/meter hebben die hen financieel steunt.
Enkele keren per jaar schrijft het petekind een brief in het spaans, die door de vrijwillligers vertaald wordt in het nederlands. Samen met de brief ontvangt de peter/meter ook een foto van zijn/haar petekind en familie.
Het is fantastisch om bij de families langs te gaan en de kiekjes te maken.
Zelf heb ik een Ethiopisch petekind dat me ook af en toe schrijft en een foto stuurt.
Nu zie ik hier hoe dit alles praktisch in zijn werk gaat. En 1 ding is zeker : kinderen zijn overal ter wereld hetzelfde, spontaan als je ze aan het lachen kan brengen en gegeneerd als ze op een officiële foto moeten. De kunst is om ze los te krijgen voor de plaatjes.
Sommige jonge dames hebben daar helemaal geen last van en zijn geboren "modelletjes".
Zeg nu zelf.


Andere kinderen zijn zo ontwapened dat je ze op zou eten. Alhoewel, dat zeg je hen beter niet natuurlijk. Ooit deed ik dat tegen neefje E. uit de familie in België en het baasje liep huilend met de schrik op het lijf naar zijn mama toe omdat nonkel Eddie hem ging opeten. Ja, als je de dingen letterlijk neemt natuurlijk...


Het is ook heel leuk om de ganse familie bij elkaar te krijgen op de foto. Iedereen wordt bij elkaar geroepen en het petekind heeft steeds zijn/haar beste kleren aan:







¡Hasta luego amigos!