EddiebijdeCaviaas

en dat was het voorbije weekeinde.
Haar kinderen organiseerden een verrassingsfeest.
Juana was er zo van aangedaan dat de traantjes vloeiden.
Het klassieke ingrediënt hier op een feest is dat er gespeeched wordt. Eerst de oudste zoon dan de jongere en dan de jongste dochter.
Allen waren vol lof over en vol liefde voor hun moeder... ook hier weer de nodige traantjes.
God kwam er in dit gelovige gezin natuurlijk ook bij te pas.
En last bust not least was ook de gast uit België aan zet.
Mijn eerste emo-speech in het Spaans zit er dus op.
Na al het welgemeend gesnotter, want zo is de Ecuatoriaanse ziel, was het tijd voor een dronk met taart, spelletjes en vooral dansen.
Op het feest ontbraken vooral "mannen" en daarom kwam feestbeest Eddie goed van pas bij al dat vrouwlijk schoons. Misschien had ik liever eens met een man gedanst want dat is alweer lang geleden ;-)

Tijd voor de taart dan maar. Het is de bedoeling dat de jarige de taart voorproeft zoals je ziet.





En dansen maar met de jarige...



En met tante Julia...



Ik gaf als cadeau 3 kilo forel, 2 sixpack bier en een heuse brandweersirene cadeau.

En ja hoor, altijd prijs. Op weg naar het Isla de la Plata zagen we "alweer" bultrugwalvissen. Deze keer zelfs een speels opspringend walvissenjong dat zich aan enkele saltos waagde. Moeilijk om een kiekje van de maken, dan maar vooral genoten.


Maar wat ik nog niet gezien had waren de fregatvogels met opgezette krop.



Om te bewijzen dat ik er echt was:
Het gaat om het rode exemplaar op de achtergrond. Niet om het licht kalend specimen met groen pluimage.

Toen ik vanochtend in het Yachai Wasi centrum aankwam was er algemene opschudding omdat er in de afgrond vlakbij een lijk gevonden werd.
Enkele minuten later was de politie ter plaatse om de feiten te constateren.
En inderdaad, toen we naar de plaats wandelden kon men de geur van verrotting waarnemen. Iets verderop lag in de diepte, samen met ander afval dat er door sluikstorters gedumpt werd, een balkvormig voorwerp ingepakt in grijze plastiek.
Eén van de politieagenten daalde af en opende de plastiek om te constaren dat er een lijkkist in zat.



Hoe kwam die lijkkist daar in hemelsnaam ? Gedumpt of van een vrachtwagen gevallen ?
Vreemd genoeg bleek de kist leeg te zijn. Maar waar kwam de geur dan vandaan ?
Mijn fantasie sloeg op hol en mijn fijne neus leidde ons naar de plaats waar de geur vandaan kwam. Toen bleek dat op die plaats, laat ons zeggen slachtafval gedumpt werd. Dat verklaarde de rotte geur.
Eind goed al goed. Geen lijk te bespeuren enkel een verloren kist.

puur en ongezoet poseerde ze voor mijn cameraatje. Mijn telelens zoemde in maar was veel te kort.

Wie biedt meer ?

Good afternoon.
My name is Jhonathan.
I live in Moraspungo.
This is my family and this is my dog.

Dat is zowat waar we reeds staan na 3 lessen engels. Veel tijd kruipt in het oefenen, uitspreken en herhalen van steeds dezelfde maar toch steeds andere zinnetjes. Ze worden er in gespeeld, gepuzzeld, geroepen en gelachen.
Geen sinecure is het om kinderen tussen 6 en 10 een mondje engels te leren.
Het probleem is dat sommigen reeds een passieve kennis engels hebben maar het nog niet kunnen spreken of gebruiken als het nodig is.
Mijn ambitieus plan is om hen een korte voorstelling van zichzelf aan te leren in het engels en dat in een les of 8.
Hier zijn de sloebers.

Als je ooit in de buurt van Otavalo bent raad ik je aan om de wandeling rond het meer te maken. Een uurtje of 5 en prachtige zichten.

Ze kwam, ze gaf en won alle harten van de indígena bevolking uit dorpen Gualsaqui en Moraspungo.
Vorige zondag was het feestlijk afscheid van compañera Tina. Na een jaar heel véél van zichzelf geven mocht ze ontzettend veel ontvangen van de vrienden die ze hier gemaakt heeft.
Dit onder de vorm van een heus feest met dans, zang, spelletjes, eten, lofbetuigingen, een lach en veel tranen.
Voor Tina was de kers op de taart dat ze door haar vrienden in een originele indígena outfit gekleed werd.



Voor haar vrienden zal het allicht het aandoenlijke lied zijn geweest dat ze voor hen zong en speelde op haar accordeon.
We zullen haar hier missen, maar ik zie haar alvast terug in Gent.

Als bij ons in België enkel mei68-igers of de jeugd met vrijheidsstrijder Che Guevara dweepen dan is dat hier in Ecuador wel anders.
Het was me reeds opgevallen dat op veel auto´s en bussen stickers hangen met de beeltenis of de naam van Che.
9 october was het zijn overlijdensverjaardag (werd vermoord in Bolivië) en dat was een reden om in het provinciale Otavalo een hulde aan hem, te brengen. Dit gebeurde in de lokale bruine kroeg waar duchtig waterpijp gerookt werd. Compañera Goedele en ik werden letterlijk uitgerookt. What a feeling.
Maar daar ging het niet om. Na de documentaire over de repatriëring van Bolivië naar Argentinië van zijn stoffelijke overschotten was Willy Coronel aan de beurt.
Willy C. is de jongere broer van een stijder compaan van Che en zou Che persoonlijk gekend hebben.



In zijn betoog over de noodzaak aan een nieuwe revolutie, omdat alle Ecuadoriaanse rijkdommen in handen zijn van "het buitenland" werd duidelijk naar de Conquistadores, de USA en Europa gewezen. Goedele en ik voelden ons zeer welkom op de eerste rij. Geen nood, we werden niet gelyncht enkel uitgerookt.

Maar... volgens inside informatie, nl. het gezin waarbij ik woon, is Willy een leugenaar en een parvenue die als hippy in de jaren 60 rondtrok met zijn rugzak en uiteindleijk met een rijke madam uit Otavalo trouwde. Niks heldhaftigs en vooral zeer burgerlijk.
Ook het feit dat alles in handen is van "het buitenland" trekken zij in twijfel. Volgens hen zijn de rijkdommen vooral in handen van ene 15-tal Eucadoriaanse families. Maar dat is me dunkt een universeel gegeven.

Dan is het enkel wachten op een nieuwe Che. Voelt iemand zich geroepen ?

... achter deze mooie facade, het gemeentehuis van Otavalo, waar Goedele en ik op de afdeling Jeugdbescherming werken vond onlangs een wonderbaarlijk proces plaats.
Door "omstandigheden" was namelijk het digitale register met alle "cases" van 2009 verloren gegaan. Een uitdaging dus voor 2 leergierige vrijwilligers uit België om het register terug te kunnen digitaliseren.
De deskundige inleiding werd gegeven door stagaire Norita, een pittige jongedame die haar komst steeds aankondigt met secondensnel getrippel trappel en haar favoriete uitdrukking :
" ¡ Ai, que lindo !"
Goedele en ik hebben ons kostelijk geamuseerd met haar te imiteren... maar hebben ons hoofd gebroken op de vaak cryptische en sumiere uitleg die ze ons gaf.
Het wonderbaarlijke process nl. vond plaats achter een PC scherm en bestond uit een deskundige Knip en Plak operatie van een Word Document in een Excel document... en sindsdien beschikt de afdeling Jeugdbescherming over een register in Excel formaat. "¡ Ai, que lindo!" klonk het in de zaal.

Alle gekheid op een stokje. Het register bestaat nu terug en moet aangevuld worden. Dat wil zeggen dat Goedele en ik alle dossiers van kindermishandeling doornemen en ze per soort en met de nodige gegevens van daders, slachtoffers en feiten in kaart moeten brengen.
Wat zeer indrukwekkend is zijn de familiale omstandigheden waarin kinderen leven. Meestal in een zéér kroostrijk nieuw samengesteld gezin met inwonende grootouders en met het nodige geweld en armoede. Vaak lees je dat de kinderen door hun ouders mishandeld worden omdat de ouders zelf als kind mishandeld werden door ouders die ook met geweld opgevoed werden.
De bekende vicieuze cirkel dus. Maar goed, men is hier goed op weg om die te doorbreken.
Als ik dan werk op de Montessorischool of engelse les geef aan de dorpskinderen denk ik wel eens aan de dossiers en hoop dat zij een betere thuis hebben dan de kinderen uit de dossiers...
Het is in een ervaring die me bij zal blijven.


Genoeg getreurd en tijd voor een kiekje van de lieverds van de Montessorischool.
Het werk is vermoeiend omdat alle kinderen zeer veel aandacht vragen, zeker de kleinsten. Maar zoals het cliché zegt, krijg je er zoveel voor terug... en dat is waar.
Herinner je de groep adolescenten waarmee we rond het fenomeen "Liefde" werkten. Wel, het project was een succes. Enkele van de leerlingen schreven eigenhandig een liefdeslied of een gedicht.
Hier zijn ze dan, van links naar rechts:
Jonathan, Maricela, Karin, Goedele en Jean.