EddiebijdeCaviaas

... achter deze mooie facade, het gemeentehuis van Otavalo, waar Goedele en ik op de afdeling Jeugdbescherming werken vond onlangs een wonderbaarlijk proces plaats.
Door "omstandigheden" was namelijk het digitale register met alle "cases" van 2009 verloren gegaan. Een uitdaging dus voor 2 leergierige vrijwilligers uit België om het register terug te kunnen digitaliseren.
De deskundige inleiding werd gegeven door stagaire Norita, een pittige jongedame die haar komst steeds aankondigt met secondensnel getrippel trappel en haar favoriete uitdrukking :
" ¡ Ai, que lindo !"
Goedele en ik hebben ons kostelijk geamuseerd met haar te imiteren... maar hebben ons hoofd gebroken op de vaak cryptische en sumiere uitleg die ze ons gaf.
Het wonderbaarlijke process nl. vond plaats achter een PC scherm en bestond uit een deskundige Knip en Plak operatie van een Word Document in een Excel document... en sindsdien beschikt de afdeling Jeugdbescherming over een register in Excel formaat. "¡ Ai, que lindo!" klonk het in de zaal.

Alle gekheid op een stokje. Het register bestaat nu terug en moet aangevuld worden. Dat wil zeggen dat Goedele en ik alle dossiers van kindermishandeling doornemen en ze per soort en met de nodige gegevens van daders, slachtoffers en feiten in kaart moeten brengen.
Wat zeer indrukwekkend is zijn de familiale omstandigheden waarin kinderen leven. Meestal in een zéér kroostrijk nieuw samengesteld gezin met inwonende grootouders en met het nodige geweld en armoede. Vaak lees je dat de kinderen door hun ouders mishandeld worden omdat de ouders zelf als kind mishandeld werden door ouders die ook met geweld opgevoed werden.
De bekende vicieuze cirkel dus. Maar goed, men is hier goed op weg om die te doorbreken.
Als ik dan werk op de Montessorischool of engelse les geef aan de dorpskinderen denk ik wel eens aan de dossiers en hoop dat zij een betere thuis hebben dan de kinderen uit de dossiers...
Het is in een ervaring die me bij zal blijven.


Genoeg getreurd en tijd voor een kiekje van de lieverds van de Montessorischool.
Het werk is vermoeiend omdat alle kinderen zeer veel aandacht vragen, zeker de kleinsten. Maar zoals het cliché zegt, krijg je er zoveel voor terug... en dat is waar.
Herinner je de groep adolescenten waarmee we rond het fenomeen "Liefde" werkten. Wel, het project was een succes. Enkele van de leerlingen schreven eigenhandig een liefdeslied of een gedicht.
Hier zijn ze dan, van links naar rechts:
Jonathan, Maricela, Karin, Goedele en Jean.