EddiebijdeCaviaas

Voila, de kogel is door de kerk. Ik ben bezig met het uiteindelijke vrijwilligerswerk en ben gelogeerd aan de Rand van Otavalo langs de Panamericana.
Ik voelde aan, toen ik in de reisgids iets over de Panamericana las dat er iets tussen ons zou groeien.

Wel het is zover, ik woon alvast voor een maand langs de Panamericana in het gastgezin chez Ramiro en Juana. Ruime slaapkamer en eigen badkamer.
Tussen haakjes de Panamercana is zowat het equivalent van de boomsesteenweg, alleen een beetje langer. De meerwaarde hier is dat je bij mooi weer een adembenemend zicht hebt op de omliggende vulkanen.



Zaterdagavond heb ik verbroederd met het gezin door in hun oude LP collectie te snuisteren en te genieten van een biertje terwijl we onze levens uit de doeken deden en genoten van Adamo(in het spaans) en ons aller Chic. Nostalgia alom.
We hadden veel te vertellen in het spaans. Joepie !


Zondagochtend werd ik opgepikt en ging het richting Moraspungo (dorp in de heuvels rondom Otavalo), waar Tine (huidige long term vrijwilligster) en Goedele (nieuwe vrijwilligster) en ik de wekelijkse engelse les verzorgden aan een 6-tal indígena mensen die in het locale toerisme werken. Heerlijk om doen en een super landelijke omgeving. Ik vergat al snel mijn geliefde de Panamericana.

De president van Ecuador heet Correa, is "progressief" en gehuwd met een waalse belgische. Ik ben hier dus een stukje thuis.

Quito loopt vol schoenenpoetsertjes van lagere school leeftijd. Goed nieuws voor hen.
Er is een plan om hen dat verder te laten doen maar van ze des avonds naar school te laten gaan. Goed nieuws dus, maar vast en zeker geen makkie om een kind dat het straatleven gewoon is op de schoolbanken te krijgen.

Voor de spaanse taalpuristen onder jullie. De vorm "Vosotros", zeg maar "jullie" wordt hier niet gebruikt. Men zal steeds de beleefdheidvorm gebruiken "Ustedes", zeg maar "U". Of je nu tegen volwassenen spreekt of kinderen dat maakt niet uit.
Volgens lerares Jimena is "Vosotros" zeer denigrerend en de taal van de "conquistadores" die zich boven de inheemse bevolking stelde.

Daar konden de 2 madrileense dames van op de Galápagos reis maar moeilijk bij. "Ik ga toch geen "U" zeggen tegen twee kleine snotters".
Tja, culturululeele verschillen maken nu eenmaal de wereld, niet ?

En maak je alvast geen zorgen, de typische yuppie van Quito rijdt ook meestal alléén in zijn/haar suv. Lang leve de Kyoto norm !
Maar dat is nog niks vergeleken met de uitlaat van de stadsbussen. Hun apparte bedding is letterlijk zwartgeblakerd.
Maar de Eco- en troleybus deden ook reeds hun intrede. Fijn toch !? Het gaat vooruit.

Gisteren ontving in buenas noticias van Ria Delaere van het Ecassef project, waar ik dra naartoe ga. Tine, de jongdame met de gulle lach die ik ken van de afrikaanse les en die bijna reeds een jaar voor Ecassef werkt, is een aantal dagen in Quito en we zouden zaterdag samen naar Otavalo kunnen reizen.
Maar... er was nog nieuws, blijkbaar kreeg het voorziene gastgezin "Jorge en Monica" het niet voor mekaar om me bij hen onder te brengen en zal ik voorlopig bij een ander gezin "geplaatst" worden.
Ook goed natuurlijk. Come what may !

En nu nog een prentje van nonkel Eddie voor alle kindjes uit de familie die ik graaag zie. Niet van dromen he!

zagen er als volgt uit. Julio in het midden en Jimena is la chica aan de rechterkant.



Julio is academisch zeer onderlegt en Jimena is een immerlachende spraakwaterval.
Ik had het vaakst les met Jimena, veel gelachen dus. Je ziet het op haar gezicht niet ?
Mijn laatste les zit erop en mijn schulden zijn betaald.

De lessen met Jimena waren vooral boeiend omdat ze een enorme honger heeft naar westere ideeën en opinies. En met ne mens als gij, met wat levenservaring (lees nen oudere mens) valt te klappen, meende ze. Een welkome afwisseling met als die jonkies die er nog aan moeten beginnen, zegde ze.

Vandaag deed ik aan de hand van fotoos die ik meebracht, mijn typisch belgische familie uit de doeken.
Ik was er zeer open in en gelijk voedde ik haar honger naar... het onbekende... en alras stootten we op een eerste Taboe. Mi novia, verloofde zeg maar, bleek een novio te zijn.
"¡ Ah, que interessante !".
Ecuador ondertekende een aantal jaar geleden als een van de eerste latino landen de anti-discriminatie wet (niet dicrimineren op basis van, kleur, religie, geslacht, sexuele oriëntatie etc..). Niet slecht voor een zeer gelovig land met traditionele waarden en een machocultuur, if I may say so.
Jimena wilde gelijk alle details weten, niet uit nieuwsgierigheid maar uit pure interesse. Ze kan dit meenemen naar haar lessen met andere europese studenten, zegde ze.
En dan de grappige typische vragen : wie kookt er en wie doet de was ?
Ik speelde toen effe voor helderziende en zegde haar dat ik al wist wat haar mogelijks volgende vraag zou zijn. Ah ja ? zegde ze.
Wel meestal vragen (onwetenden) dan : en wie is het meisje en wie is de jongen ?
Ik heb haar gerust gesteld en gezegd dat we twee meisjes zijn omdat we beiden graag de was doen en kicken op stijken. !Niet dus! En gelachen hebben we.

Ze voegde er graag aan toe dat de heren- en damesliefde in Ecuador nog een groot taboe zijn. In grote steden valt dat misschien nog wel ietwat mee, maar op den buiten bij de indìgena bevolking zou ik zeker niet zo open kunnen zijn, want daar liggen de normen anders.
Dat wordt dus interessant als ze me daar over mijn "verloofde" vragen. Ik weet nog niet welke strategie het wordt. In ieder geval die van de minste weerstand. Maar dat is ook vaak de saaiste.

Veel gelachen maar veel geleerd ook. Bedankt Jimena, ik zal je gulle lach missen en de vele sociojoo-cultureejle thema`s die we aansneden.

is voor Ecuador wat Pablo is voor Spanje en Diego voor Mexico.
Hij spendeerde zijn leven aan passionele schilderkunst die vooral rond de pijn en het lijden van de onderdrukte indígenas draait.
Ik merkte reeds aan mijn spaanse leraars dat de ecuadoriaanse ziel zeer gevoelig en weewoedig wordt als het om het verleden gaat.



Oswado overleed pas in 1999 en ontmoette de groten der aarde.
Hij schilderde oa. de broertjes Castro en Danielle Mitterand.
Als kers op de taart van zijn vruchtbaar leven; 6000 werken, 3 vrouwen en 7 kinderen ontwierp hij de "Kapel van de mens", los van elke religie maar vol spiritualiteit en tegelijkertijd een museum voor zijn meesterwerken.
Goed gezien van die Oswald, zeg ik.
De kapel is een mooie bouwwerk en kijkt uit op Quito en de Pichincha vulkaan.
Hijzelf heeft de kapel nooit af gezien vermits ze pas in 2003 voltooid werd maar zijn optrekje naast de kapel mocht er ook wel zijn.
Zijn huis ligt er sinds zijn dood verzegeld bij wegens onenigheid over het nalatenschap.



Het interieur van de kapel:


Plaatjes van zijn werk moet je maar googelen, ik wilde jullie enkel nog een gedicht van hem laten lezen.


Ik weende omdat ik geen schoenen had totdat ik een kind zag dat geen voeten had.

Na een onrustige nacht wegens echtelijke ruzie in kamer boven me opgestaan met zon in het gezicht.
Weet je dat het hier de voorbije dagen niet echt zonnig was.
Maar Quito zit ook op 3000 meter en je kan 4 seizoen in 1 dag hebben.
Naarmate het najaar vordert zal dat meer en meer zo zijn.

Maar wens me maar geluk want ik heb vandaag mijn "Censo" afgehaald. Zeg maar een tijdelijke verblijfsvergunning omdat ik meer dan de gratis 90 dagen in Ecuador blijf.
Ik kan met die Censo ook hier en daar vermindering krijgen en betaal dan maar evenveel als de Ecaudo´s.

Spaanse les was weer ok. Kijk maar naar leuke kiekje bijgevoegd. Opa Eddie doet zijn best om er jong en leuk uit te zien niet ?

Nou, om de Censo dan maar te vieren deed ik wat de begoede Quiteño doet en dat is consumeren in de gigantische shopping mall "El Jardín". Ik kocht me er een paar nieuwe "gemakkelijke" schoenen en een nieuwe jekker/fleece tegen de komende kou.

Nadien deed ik me tegoed aan een Pizzahutpizzaatje. Hmmmm. Kwestie van te consuminderen.
Je weet wel dat je op reis in verre landen altijd look-alikes ziet.
Wel ik zag hier het evenbeeld van Sandra Kim en Linda Evangelista. Ík voelde me effe terug in de 80-ies.

Ik bezocht al heel wat musea in Quito.
In het Museo del Banco Central (waar volgens de gids alle schatten zitten) krijg je een mooi overzicht van de holbewoners, langs incaschatten, via de conquistadores naar de verlichting enz... Mooie dingen die incaspullen maar mijn mond valt toch steeds open bij de wijze waarop de school van Quito de lijdende christus en de onbevlekte Maria weergeeft. Devoter en levensechter krijg je een beeld niet. Je lijdt bijna mee. (laat me toch even opmerken dat ik sterk vermoed dat ons aller Marnix Beirlandt hier ooit les volgde in het bedrijven van de schilderkunst. Je kan Marnix googelen tussen haakjes, hij heeft zijn eigen webstek).

De devotie werd gisteren in het zondagspark "La Carolina" bevestigd door een predikant die met zijn discipelen en live getuigenissen van jonge drugsdelinquenten, het woord van onze lieven heer verspreidde. Er werd overtuigd gezongen, gedanst en gehandenklapt.
Haleluja Haleluja Haleluja ! Zouden we ons drugsbeleid niet aanpassen ?

Hierbij foto van mijn Suite, kiekje van mezelf en mijn kamergenoot "El tatoo de tigre"

Des middags ga ik hier in de buurt als habitué lunchen bij een vriendelijke dame.
Lekker en eerlijk eten. Er komen eigelijk enkel maar locale stadsmensen die hun lunchbreak nemen en daar hoort de televisie bij. Iedereen kijkt naar het nieuws. Nu hebben ze hier de gewoonte van een overzicht van de ongevallen te geven... met alles erop en eraan. Bij ons krijg je hoogstens wat beelden van de autowrakken edm...
Hier zie je alle gewonden met al hun wonden en zelf de ingrepen die worden gedaan. Af en toe een dode of een interview met een gewonde. Kwestie van sensibilisatie ?
Eet smakelijk.

Het voorbije weekeinde veel geslapen en gelezen. De eenzaamheid der priemgetallen.
Ik lees weinig maar deze gaat erin als zoetekoeke. Het onderwerp ligt me nauw aan het hart... De fundamentele eenzaamheid van de mens. Eens je daarmee leven kan ben je klaar voor een ander of voor de anderen.
Om deze enstige gedachte op te leuken een kiekje van mezelf in het schild van een reuzenschilpad. Een obligaat kiekje op de Galápagos.

Grasse matineetje gedaan uit noodzaak.
Wakker geworden in midden van de nacht wegens... insomnia zoals af en toe.
De buurt die hier de "Mariscal" heet is des nachts niet zo rustig en zeker niet tijdens het weekeinde. Bars en discoos.
Uitgelaten, zuipende en drogerende jongeren, luide wagens edm.
Maar gelukkig zijn er oordoppen en nog goeie ook. Je kan ze verkrijgen in Delhaize te Ledeberg.
Na een fruitontbijt en de nodige koffie heb ik me richting oude stad begeven. Drukke koloniale straten met kerken kerken en kerken. Die zijn letterlijk de vleeswording van het begrip "Barok".
Tonnen goud, kilometers krullewietjes, voetbalvelden heiligenbeelden, liters kaarsvet maar vooral praktiserende gelovigen.
De paus zijn natte droom dus. Alhoewel zou die dat mogen hebben ?

Lunchen kan je in Quito voor een paar dollars als je wilt.
Menu del dia :
Locro ofte veredelde patattensoep met ui en koriander - rijst - stukje vlees/kip/vis - slaatje met groenten du terroir zijnde dezelfde als bij ons maar met jonge mais erbij bvb - pikante saus en een vruchtensap naar keuze.
Hetzelfde kan je ook vinden voor 10$ in 1 van de toeristenrestoos. Je krijgt iets meer en het is er wat duurder ingericht. Maar dat is in de Rue des bouchers te BXL ook nietwaar !?

De 2 halve dagen spaans de ik reeds volgde waren echt de max. Aangepast aan mijn niveau en vraag. Professionele aanpak en een duidelijke methodiek. De school wordt gerund door nederlanders. Duidelijk goeie commercanten maar waar voor je geld.

Wat heb ik vandaag op school geleerd :
El sindrome de Peter Pan.
Over mannen die nooit volwassen worden. Hmmm is dat ook al een ziekte ?
Mannen (ik reken mezelf erbij) worden toch nooit volwassen. Waarom trouwens ?
En bovendien werd Peter Pan in de film die ik zag door een meisje gespeeld. Ne.

Huwelijk Koen en Els. Vreselijk, ik miste reeds doop van hun lieve dochter Tess. Maar in gedachten ben ik erbij Elsje en Koen.

Eerste schooldag van de meisjes. Maar er volgen nog vele schooljaren.

Jaarlijkse fietstocht met de turnclub. De moedige fietserssla, de berendries en Wawa.

60ste verjaardag turnjuf Ann. Waarschijnlijk een verkleedpartij van jewelste.

Verjaardag Petekind Sam. Maar dat wordt een jaarljkse traditie.

Huwelijks verjaardag Edith en Jean-Marie. Vast en zeker dolle pret.

En waarschijnlijk nog veel meer...
Maar geen nood ik krijg veel in de plaats.

Ik mocht het absoluut nog aan niemand vertellen maar Helga heeft een nieuwe job .
Het spijt me Helga maar ik vind dat iedereen in je vreugde moet delen, je hebt het verdiend. De Galapagos verbleken bij dit goede nieuws.

De Zeeuwse oester.

Het Roodborstje.

De waterjuffer.

Awel ja.
Voor het eerst snorkelde ik dus. Mooi is het daar onder water. Kleurrijke vissen, krabben en vooral veel stilte.
We zijn goed bedeeld geweest want we zagen: papegaai- en andere bonte vissen, goudroggen, nemo´s, stingrays (roggensoort), haaien (gelukkig van het vegetarische soort), zeeleguanen, land- en zeeschildpadden en last but not least dolfijnen. Een keer volgden ze de boot en later doken we de zee in om met hen te zwemmen. Toch fascinerend die lieverds met hun eeuwige glimlach, je mag allen niet vergeten hoe verraderlijk de volle zee verder is. Ik voelde me niet echt als een vis in het water al snorkelend op volle zee.
Ik vergat bijna de speelse zeeleeuwen die naar je toe zwemmen alsof je een van hun maatjes was, om vervolgens als ze bijna oog in oog met je staan (drijven eerder) ondersteboven onder je door te zwemmen.
Ik wil trainer worden in het dolfinarium van Brugge.

Hier dus enkele kiekjes van de mooie Galapagos bewoners:

Na 5 dagen op een klein bootjes op de Galapagos archipel ben ik nu landziek. Dat wil zeggen dat ik nog steeds heen en weer wieg alsof ik op de boot zat.
Klein bootjes genaamd de "Ruma" met 5 crew en gids en 10 touristas. Een bonte mix van spaanse dames, franse, engelse en amerikaanse natuurliefhebbers. De meesten waren gans de tijd zeeziek en sommigen moesten vroegtijdig hun trip afbreken.
Spijtig als je zoveel geld neergeteld hebt.
Ik ben blij dat ik maar 5 dagen geboekt had want het compacte leven aan boord was toch wel benauwend. Anderzijds was de crew zeer vriendelijk en de chef kok was een kookwonder. Alleen niet iedereen wist van zijn kookkunst te genieten wegens zeeeeeeziek. Ikzelf heb maar 1 enkele keer gekotst binnen de eerste uren aan boord.
Zeebenen heb ik in het bloed langs pa en ma omdat ze van het "zeetje" zijn verzekers.
Pa Devos nam me als kind ook meermaals mee aan boord van het "douanebootje" in de haven van Antwerpen waar hij werkte als douanier.

Zo, genietend van de zon en een jetlag, zombie ik wat rond in de buurt van het ok hotelletje, Loro Verde ofte Groene papegaai.
Vermoeiende vlucht met aangenaam gezelschap en opgewacht door Ria van Ecassef. Wat wil je meer.
Ik hou me enkele dagen low profile om me aan te passen.
Morgen eerste Spaanse les. Joepie.

Toen ik enkele dagen geleden in Gent zonder koffie zat ging ik bij de buurvrouw enkele schepjes koffie lenen. Door de levendigheid en de energie van de buurvrouw had ik eigenlijk geen koffie meer nodig om op te kikkeren.
Sommige mensen hebben het effect van een verkwikkende kop koffie. Wat een deugd.
Dank je Sonja.

Tot later guapas y guapos ! Muchos besos.

Mijn vader is een tovenaar, tis echt tis heus tis raar maar waar een Ti-Ta tovenaar
tis raar tis raar maar waar.
Hij heeft het ook aan mij geleerd maar soms gaat het nog eens verkeerd
en gaat het niet zoals ik wil, bekijk ik dit en alles staat stil.