EddiebijdeCaviaas

daar waren compañeras Tine, Goedele en vooral ikzelf aan toe na alreeds een maand onder de vulkanen van Otavalo.
Na een slapeloze nachtbusrit kwamen we zaterdagochtend met een na-gentse feesten gevoel aan in Atacames, het Blankenberge van Ecuador. Met dat verschil dat je er tijdens het seizoen bultrugwalvissen kan spotten en op salsa, cumbia en mergengue kan dansen.


Tropische zwoele temperatuur en mensen. Slik, ik word er nog slecht van.
Des te "ingetogener" de mensen uit de Andes zijn, des te extraverter zijn hun balneaire landgenoten.

En geluk hadden we met de bultruggen. Hoewel laat op het seizoen waren er nog een tiental achtergebleven om ons te verwelkomen op volle zee.

Daarna ging het van Blankenberge naar een privéstrand, eigendom van een fransman die na een leven in Ecuador terugkeert naar Marseille om er van een zonnige oude dag te genieten. Dat zou ik ook wel zien zitten.



Des avonds ontdekten we dan weer de geneugten van heerlijke ceviches (zoek maar even op indien nodig) en de lokale strandbars. Dans yourself dizzy frizzy wizzy !

Maar aan alles komt een eind (behalve aan een worstje) en zondagmiddag zaten we al terug op een deze keer confortable dagbus die ons door prachtige landschappen reed. We moesten zeker voor middernacht terug in Otavalo zijn omdat anders onze bus in een pompoen zou veranderen en mijn glazen muiltjes... Eeeuh, neem dat is een ander sprookje.
We moesten terug zijn in Otavalo vóór middernacht omdat er een nationale staking van de indígena bevolking en de leerkrachten aangekondigd was.
De indígenas staakten omdat de regering de waterhuishouding wil privatiseren terwijl de Indígenas het recht op de waterhuishouding in handen willen blijven houden.
De leraren staakten omdat de regering alle leraren een test wil laten afleggen om hun kennis in kaart te brengen en indien nodig te verbeteren. En daar komt heel wat reactie op natuurlijk.
We waren ondanks een kleine vuurbarricade van vroege stakers, op tijd thuis maar de grote staking bleef echter uit.
´s Andrendaags ging alles gewoon zijn gang.
Binnenkort onderhandelt de regering met de indígena bevolking over het water. Blup blup.

PS:
Gisteren was en geen water in huis en deze ochtend nog steeds niet. Zou de staking dan toch stilzwijgend doorgegaan zijn ?

Alles over de liefde ! zullen de kinderen van de oudste groep thuis kunnen vertellen.
De oudste leerlingen op de Montessorischool zijn ongeveer 10 à 12 jaar oud.
Vandaag werkten Goedele en ik voor het eerst met deze groep in de Montessorischool.
Tijdens de kennismakingsronde moest iedereen (wij inclusief) wat over zichzelf vertellen: leeftijd, lievelingsvakken, gezinsstructuur etc... Toen we zeer nieuwsgierig vroegen of ze misschien ook een novio/novia (verloofde) hadden werd er hartelijk gegiecheld maar tevens oprecht op de vraag geantwoord.
Dit werd dan de inspiratie voor de eerste les.
Schrijf een brief aan je verloofde en maak een tekening van hem/haar.
Hier enkele exemplaren:




Volgende week mogen ze dan hun brief voorlezen en hun verloofde aan de rest van de groep tonen.

Goedele´s verloofde ziet er als volgt uit:


De mijne alzo:

is de grondlegster van het gelijknamig schoolsysteem. De school hier in Otavalo herbergt een 45-tal kinderen met of zonder handicap.
De school kampt met een tekort aan leerkrachten en subsidies en daarom springen Goedele en ik in naam van Ecassef enkele voormiddagen in de week bij om de kinderen met mentale, psycho-motorische of fysieke handicap wat extra te bieden in de voorziene therapieruimte.
Waar een diploma ergotherapie al niet voor kan dienen.
We bieden de kinderen zoveel mogelijk aangepaste oefeningen aan en zijn enthousiast over het beschikbare materiaal.

Beelden spreken voor zich:

... die was meer dan welkom want Otavalo is niet wat je noemt een bruisende stad.
Daarom trokken compañera Goedele en ik er zaterdag op uit richting Ibarra waar we aangenaam verrast werden door een paardenshow en een mini stierengevecht. De stieren waren nl. nog piepjong. Maar het zorgde in elke geval voor een ontspannen namiddag in de zon en mooie plaatjes. Plaatje volgt.

Des andrendaags nam compañera Tine me mee naar Cayambe, een stadje aan de voet van een besneeuwde 5000-er. Het ging hem niet om een bergbeklimming maar om een afscheidsbezoekje van Tine aan een enkele vrienden en vriendinnen. Het bezoek was zo warm en hartelijk dat we maar al te graag meegingen naar het verjaardagsfeestje van abuela ofte grootmoeder die 77 werd.
Het feestje werd een echte opkikker met de nodige taart, zoetigheden maar vooral met veel gedans en gezang. Als tegenhanger van de Ecuadoriaanse zang en dans haalden Tine en ik onze "Lang zal ze beven" en enkele wilde afrikaanse danspasjes boven.
Als je weet dat we hier toch op een zekere hoogte zitten zal je niet verbaasd zijn dat ik buiten adem was. Vooral Tine vertrok met pijn in het hart.
´s Andrendaags hadden we beiden pijn in de nek van het wilde afrikaanse dansen. Nota : Tine en ik kennen elkaar van of de Afro dansles. Wat dacht je.

karwitzel karditzel kardol !

Heeft iemand een suggestie hoe ik hier kan uitleggen dat Belgische boeren (enfin, het zijn de Waalse ) 3 miljoen liter melk op straat gieten terwijl ik hier dagelijks mensen in vuilnisbakken zie graaien om iets eetbaars te vinden ?

We zijn dikke vette verwende gelukzakken. Schol !



Suggestie aan de boeren:
School u op kosten van de staat om en wordt verpleger/ster of bejaardenverzorger/ster. Aan knelpuntberoepen niet tekort.

De Vlaamse gemeenschap werkt hier aan een ecologische berm.
Geniet NU van die landschap !

zo ging het woensdagochtend in mijn buik toen ik wakker werd.
Neen, het was niet de zoveelste Ecuadoriaanse oliebron die aangeboord werd maar de reisziekte. Meer hoef ik niet uit te leggen. Ik heb enkele dagen gebaald, op water en brood geleefd en het geborrel hield op. Vandaag is het vrijdag en ik voel me weer kiplekker.
We zetten het weekend trouwens in met een andere borrel, een glaasje wijn. Dat hebben we verdiend.
Vandaag brachten compañera Goedele, Angelica en ik een bezoekje aan de locale Maria Montessori school. De school noemt zichzelf "una escuela integrada" omdat ze zowel met "normale" als "gehandicapte" kinderen werkt. Daardoor krijgt ze ook van staatswege niks van subsidies. Ze vallen letterlijk uit de boot en zijn aangewezen op sponsering en vrijwilligerswerk.
Naast 4 klasjes (waar verschillende graden samenzitten), 3 leraressen en 1 leraar kunnen ze vanaf volgende week ook beroep doen op Goedele en mij. We zullen maar al te graag enkele halve dagen de therapieruimte benutten om met een groepje leerlingen wat "activiteiten" te doen. Wat het juist zal worden zien we volgende week wel, alle hulp is er meer dan welkom.
Hier alvast een kiekje van een eetmoment van de kleinsten:


Ons kent ons en zo stapten we nadien naar het stadhuis van Otavalo, waar de zus van de "vrijwillige" schooldirectrice op de dienst "Protección de la niñez y adolescencia" werkt. De "Dienst jeugdbescherming" dus.
Deze dame is samen met een deeltijdse universiteitsstudente verantwoordelijk voor zowat 80.000 mensen. M.a.w alle hens aan dek en alle hulp is welkom.
Op deze dienst komen jongeren met hun ouders terecht als er sprake is van "kindermishandeling". De dienst helpt een oplossing zoeken.
Zowel Goedele als ik zullen er graag een halve dag per week gaan helpen.
"Eeeuh, En wat gaan jullie daar zoal doen ?", hoor ik jullie denken.
Wel dat vroegen wij ook aan de 2 dames waarmee we samen zullen werken. Het antwoord was resoluut : kom gewoon eens bij wijze van stage met ons meevolgen bij een intake gesprek en je zal het direct weten. Van aanpakken gesproken. Ik kan me niet voorstellen dat je in België als niet-specialist ter zake zomaar mee zou kunnen volgen bij zo een intake gesprek. Maar we zijn dan ook niet in België.
"Maar mevrouw", gingen we verder, "U hebt ons zojuist Spaans horen praten" denkt u dat dat voldoende is om met ouders en kinderen te kunnen praten over een delikaat probleem ?
Het antwoord was: "Tuurlijk is dat geen probleem, alle hulp is welkom. Het feit dat jullie geïnteresseerd zijn is voor ons al een hulp op zich."
Conclusie van compañera Goedele en mezelf : Man of vrouw, dit wordt een leerlijke uitdaging.
Maw, binnenkort zijn we een halve dag per week ambtenaar op het stadhuis:



Voor de compañeros van Rushitamo, zijnde de groep Indígenas die aan toerisme doen in hun dorp, was deze week ook een uitdaging in het Yachay Wasi centrum van Ecassef.
Ze kregen er een tweedaagse cursus over facturen invullen. Ik mocht mee in de eerste les om te observeren en speelde er maar al te graag de weetgierige leerling die vragen stelde. Dit om het ijs te breken en de leerlingen wat op hun gemak te stellen.
Er werd geroeid met de riemen die we hadden en enkele vellen papier aan de muur deden dienst als bord. Heeft iemand een schoolbord op verschot of wil iemand een schoolbord sponseren ? Neem een kijkje op www.ecassef.net en vind er hun bankrekening.

Of de fakturen van de Rushitamo compañeros ondertussen deskundig ingevuld kunnen worden zal moeten blijken. Iemand kandidaat om ze te controleren ?


En nog meer goed nieuws. De vele opzettelijk gestichte branden rond Otavalo hebben hun vruchten afgeworpen want het is beginnen regenen. De indígena bevolking steekt nl. de natuur in brand om de "goden" zeg maar, om regen te vragen. En zie, het lukt.
Jean en Ria (de bezielers van Ecassef) en Goedele en Tine (vrijwilligsters) hadden onlangs minder pret toen er brand was gesticht op de eigendom van Jean en Ria. De brand was vlakbij de woning en moest met man en macht geblust worden om de eigendom te vrijwaren. Dat bewezen ´s andrendaags de brandgaatjes in de kleren van compañeras Goedele en Tine. De woonst staat er nog steeds prachtig te wezen.

is één van de vele projecten die ECASSEF in haar portefeuille heeft.
Het project ligt op een dik uur rijden, met spectaculaire zichten op de omringende al dan niet besneeuwde vulkaantoppen, van Otavalo.
Naast een forelkwekerij is er ook ruimte voor het verbouwen van medicinale planten voorzien.
El Quinde ligt in wat men noemt het Cloud Forest. Een zeer mooie, vruchtbare omgeving met gewassen als koffie, naranjilla, mora ofte braambessen enz...
Doel van het bezoek was de stand van zaken te bekijken op het terrein en met 3 omliggende gemeenschappen een slapend project nieuw leven in te blazen.
Er waren een 30-tal geïnteresseerde landbouwers aanwezig. Aan hen wordt door ECASSEF de kans gegeven om verkoop en export van hun producten van de grond te brengen.
Ria en Jean, de bezielers van Ecassef, hamerden er in de geanimeerde vergadering uitdrukkelijk op dat het werk aan de lokale bevolking is en dat ECASSEF maar al te graag logistieke en deskundige steun zal bieden, om het project te laten slagen, zonder in de eerste plaats voor bank (geld voorschieten dus) te spelen.
Dit zorgde eerste voor wat verwarring bij diegenene die dachten dat ze geld zouden ontvangen. Maar de ervaring leerde Jean en Ria dat je met geld geven niks oplost. Eerst werken aan een gefundeerd project met marktonderzoek edm. vooraleer er fondsen aangesneden worden . Iedereen leek daarmee in te stemmen... als zwijgen meegerekend wordt als instemmen tenminste. We zullen zien hoeveel geïnteresseerden nog aanwezig zijn binnen 2 weken.
Sowieso is dit een project op lange termijn. Duurzaam dus.

Geen enkele Kolibri gezien trouwens. Wel naranjillas. Zien eruit als mandarijntjes maar smaken als limoen.


De lokale raad der wijzen:

is een vereniging van indígena dorpsmensen die oa. buitenlandse toeristen ontvangen en in het engels het dorpsleven uit de doeken doen. Een droom voor beide partijen.
Het engels wordt aangeleerd door vrijwilligers die bij Ecassef werken. Er werd reeds zeer veel tijd aan het engels besteed door compañera Tine en dat werpt ook stilaan zijn vruchten af. De schuchterheid en het accentje zorgen voor wat extra couleur locale.
De wekelijkse lessen gaan verder door om elke gids nog op een beter niveau te brengen. Engels is belangrijk omdat het toegang biedt tot toerisme en daardoor voor brood op de plank zorgt. De gemiddelde inwoner van het dorp heeft het echt niet breed ook al is Ecuador een land met enorme rijkdommen. Naar het schijnt romen buitenlands bedrijven het meeste af. Wij dus ! Wat is er nieuw onder de zon ? Toch zijn er nog steeds nobele initiatieven die de eerlijke handel willen bewerkstelligen en daar is Ecassef er één van. Respect !
Zo een toeristische dag verloopt ongeveer als volgt:
Welkomstwoord - bezoek aan peutertuin, school, brood bakken, demonstratie van weven, juwelen maken, graan malen, veel lachen en dollen, enz... Vervolgens wordt een middagmaal gemaakt en ter plaatse gegeten.
Het belangrijke Inti Raymi feest, of het feest van de zon, dat in de zomer plaats vindt wordt gedemonstreerd met kostuums, dans en muziek. Je mag als bezoeker participeren. Ik heb veel harten sneller zien kloppen omdat ze dachten dat ze mee zouden moeten dansen... maar ik kon me zelf niet houden en ging gretig op de uitnodiging in. Wat had je gedacht ?


In de namiddag is er mogelijkheid tot een begeleide wandeling naar één van de vulkanische meren in de omgeving.
Als vrijwilliger spring je bij op zo´n dag en help of vertaal je waar nodig is. Gisteren volgden Goedele en ik de dag mee, bij wijze van stage, en morgen worden alweer twee groepen verwacht. Niks op tegen want het is een reuzefijn tijdverdrijf en de reacties van de toeristen zijn positief.

Een anderen hele leuke activiteit is langsgaan bij de petekinderen die een nederlandse of belgische peter/meter hebben die hen financieel steunt.
Enkele keren per jaar schrijft het petekind een brief in het spaans, die door de vrijwillligers vertaald wordt in het nederlands. Samen met de brief ontvangt de peter/meter ook een foto van zijn/haar petekind en familie.
Het is fantastisch om bij de families langs te gaan en de kiekjes te maken.
Zelf heb ik een Ethiopisch petekind dat me ook af en toe schrijft en een foto stuurt.
Nu zie ik hier hoe dit alles praktisch in zijn werk gaat. En 1 ding is zeker : kinderen zijn overal ter wereld hetzelfde, spontaan als je ze aan het lachen kan brengen en gegeneerd als ze op een officiële foto moeten. De kunst is om ze los te krijgen voor de plaatjes.
Sommige jonge dames hebben daar helemaal geen last van en zijn geboren "modelletjes".
Zeg nu zelf.


Andere kinderen zijn zo ontwapened dat je ze op zou eten. Alhoewel, dat zeg je hen beter niet natuurlijk. Ooit deed ik dat tegen neefje E. uit de familie in België en het baasje liep huilend met de schrik op het lijf naar zijn mama toe omdat nonkel Eddie hem ging opeten. Ja, als je de dingen letterlijk neemt natuurlijk...


Het is ook heel leuk om de ganse familie bij elkaar te krijgen op de foto. Iedereen wordt bij elkaar geroepen en het petekind heeft steeds zijn/haar beste kleren aan:







¡Hasta luego amigos!

... vandaag had ik nood aan natuur en die vond ik in de Lagunas de Mojanda.
En zeg nu zelf.




Ik vertrok in de vroege voormiddag toen het weer nog zeer helder was. Na de middag stak weer een hevige stofwind op.
Hoe meer de namiddag hier vordert hoe rokeriger het panorama wordt door de vele spontane en aangestoken brandjes.
Spontaan door de droogte en aangestoken door de lokale bevolking om regen af te dwingen.
Morgen begint een nieuwe werkweek. Joepie !

De jongste spruit van de familie hier.
A real cutie, isn´t he ?

De huidige president is gehuwd met een waalse zoals ik reeds zegde. Ze heet Anne Malherbe.

Wikipedia zegt dit over zijn partij:
PAIS Alliance (Proud and Sovereign Fatherland) is a political movement of both leftists and moderates. Ideology Socialism.
It did not participate in the 2006 parliamentary election due to the party's opinion that Congress is corrupt and obstructive, but did contest the 2007 Constituent Assembly election and drew approximately 70% of the votes.


Persagentschap Reuters weet dit over Anne te zeggen:
Belgium's Anne Malherbe (R), wife of Ecuador's President Rafael Correa, leaves a closed camp for asylum seekers in Steenokkerzeel near Brussels July 29, 2007, after visiting Ecuador's Angelica Cajamarca, 11, and her mother Ana. Hundreds of people, including some politicians, took part in several demonstrations over the last few days to protest against Angelica's detention and the decision by the Belgian government to deport Angelica and her mother back to Ecuador after they had spent four years illegally in Belgium.
REUTERS/STR
Zum kotsen !!! Maar ik herinner me er niks van.

Hierin droom ik lekker van... mijn geliefde natuurlijk. Neen neen, niet de Panamericana.



En dit is een doorsnee maaltijd bij het gastgezin Juana en Ramiro. Alhoewel, meestal zijn het geen Weense worstjes maar een echt stukje vlees.
Ontbijten zijn steeds met verse jugo ofte sap. Dat is wel heerlijk hier dat je veel verse exotische fruitsappen kunt drinken.

Neen, niet del Amor. Yamor is een geestrijk drankje op basis van granen en mais die vroeger met de mond gekauwd werden. Ik veronderstel dat er tegenwoordig industriële versies van geschonken worden.
Ik heb er nog niet van gedronken maar het festival begon dan ook slechts gisteren en zal een dikke week duren. Een soort gentse feesten dus met veel folklore maar zonder Raymond of Walter Debuck.

Gisteren was de openingsstoet met heel veel volksdansgroepen, fanfares en de nodige "Missen". Mijn favoriete was Miss Cavia natuurlijk, zij had de mooiste tandjes.

De concurrente zag er iets universeler uit. Zij komt in aanmerking voor Miss Universe.


Vandaag vind de voetbalmatch Colombia-Ecuador plaats, wat zowat het equivalent België-Nederland is. Meer hoef ik niet te zeggen zeker. Overal in de stad staan televisies loeihard de match uit te brullen.
Ondertussen is het 1-0 voor Colombia. De sfeer is niet je dat.

Ik liet de stad dus links liggen en ging op wandel naar de locale waterval ondanks de straffe wind en zandstormen. Man ik heb zand gevreten voor 10.
De Otavaleños die niet voor de buis zaten waren aanwewzig bij de waterval. Ik kwam er zelfs collegaatje Goedele van bij Ecassef tegen. It´s a small world, but not if you have to clean it.

Ni hao ?



Dra opent het nieuwe centrum "Yachay Wasi" of het "Huis van de kennis" , haar deuren in een oude chinese woonkazerne van een cementfabriek. Ecassef, de NGO waarvoor ik hier werk heeft reeds heel wat werk verzet om de woonkazerne leefbaar te maken.
Deze week hielp ik met schilderen (in het geel, kwestie van het chinees te houden) en de eerste lokalen in orde brengen.

Het komt erop neer dat in het centrum een aantal diensten die tot nu toe verspreid zaten gecentraliseerd zullen worden, zijnde : engelse lessen, studiebeurzen, vergaderingen, en echt nog veel meer. Maar dat moet me nog duidelijk worden.

Vanmorgen vond er een eerste vergadering plaats met de vertegenwoordigers van het dorp Moraspongo in het nieuwe centrum.
De mensen van Moraspongo verzorgen oa plaatselijk toerisme ofte Turismo comunotario, en daar moet nog heel wat voor op punt gezet worden.
Binnenkort komen er weer een aantal nederlandse en belgische toeristengroepen langs in het dorp om een kijkje te nemen in het daglijkse leven van de indígena of om een wandeling te maken in de mooie omgeving. Ik zal samen met de andere vrijwilligers graag een handje (of mondje) kunnen toesteken tijdens de toeristische bezoeken.
De vergadering verliep deels in het Spaans en deels in het Kitchua, het lokale dialect.

Ria van Ecassef en compañeras Tine en Sandra zaten de vergadering deskundig voor maar het initiatief was vooral aan de lokale mensen zelf.
Dit zijn er enkele: Angelica, José Manuel, Mercedes, Chaski, Margarita, Rosaelena, Edison, Goedele...



In de loop van de namiddag hebben de vlaamse vrijwilligers dan de folder met het toeristisch aanbod van het spaans naar het engels vertaald. En dat is geen sinecure, maar vrijwilligster Goedele heeft er een jaar vertaler tolk engels-spaans opzitten en dat is lekker meegenomen.
Ziehier de vertaalploeg:



Om je een beeld te kunnen vormen van de omgeving en de voormalige woonkazerne:


Er is nog veel werk aan de winkel. Dringend vrijwilligers gevraagd !!!